Jicama

En toen stond ik opeens met een jicama in mijn handen en met mijn handen in mijn haar. Een Nederlander weet namelijk niet wat een jicama is. Het is geen nieuwe Volkswagen, geen nieuwe slogan van de overheid en ook geen Ikea-meubel. Het is een wortelknol. In het Nederlands ook wel yamboon genoemd. Hij is te koop in Chinese supermarkten. Al merkte ik hem nooit eerder op. Of eet U al jaren jicama’s? Ik wist in ieder geval niet van het bestaan van de jicama zoals ik het bestaan van veel groenten en fruit niet ken. Dit geef ik ruiterlijk toe maar ik weiger mijn verantwoordelijkheid hiervoor te nemen. Liever geef ik Dirk en Albert de schuld. Dirk en Albert bepalen namelijk veel te veel wat wij Nederlanders eten. Zelfs wanneer je in de stad woont, wordt het je bijzonder moeilijk gemaakt om écht gevarieerd te eten. En ik had het als kind nog gemakkelijk. Mijn vader reisde al naar Zuidoost-Azië toen de mannen van de VOC er nog geen voet op land durfden te zetten. Hij bereidde voor mij de heerlijkste curry’s, nasi’s, gado gado en wat al niet meer. Mijn Marokkaanse buurmeisjes leerden me brood bakken en maakten me bekend met de Noord-Afrikaanse keuken. Soms aten we halve citroenen met zout. Waarschijnlijk was dat gewoon excentriek en zal ik dat niet snel in de kookboeken tegenkomen. Ik zat op de kleuterschool met Surinaamse kinderen bij wie ik thuis roti, pom, bakkeljauw en bara’s at. Soms verdenk ik mezelf ervan mijn vrienden toentertijd vooral te hebben uitgezocht op de kookkunsten van hun ouders.

En dus geef ik Dirk en Albert de schuld. Die twee spruitetende boerenkinkels die vast denken dat Italiaans koken bestaat uit een combinatie van stukgekookte macaroni met blokken kaas en ham. Waarom mogen wij alleen maar sperziebonen, bloemkool, courgette en aubergine eten? Dirk van den Broek en Albert Heijn maken sugar snaps al tot iets excentrieks. Waar zijn de verse kapucijners, de tomatillos, de meiknolletjes en de gouden bietjes? Waarom ligt er geen snijbiet in de winkel en is het zo moeilijk om aan schorseneren te komen? Albert en Dirk kunnen dit vast niet aan ons uitleggen. Hun eenzijdige eetpatroon zou niet aan ons mogen worden opgelegd. Ze concurreren de kleine toko’s en speciaalzaken weg en bieden ons een alternatief van kant-en- klare stoommaaltijden en genetisch gemanipuleerde mini eenpersoonshuishoudensbroccoli’s. Als ik daar al niet depressief genoeg van wordt dan zorgt de bonuskaart altijd wel voor een kleine inzinking. Albert laat mensen met zo’n treurige kaart aan de sleutelbos in de rij voor de kassa staan. We staan daar als schapen rijp voor de slacht.

Jicama dus. Na enig internet “onderzoek” kwam ik tot de constatering dat de knol nog het vaakst vergeleken wordt met een appel/aardappel.

Die vergelijking is wel op zijn plaats. De jicama heeft de zoete smaak van appel en de harde structuur van de aardappel. De jicama is populair in de Mexicaanse keuken waar ze wordt verwerkt in salades, fruitsalades en salsa’s. Je kunt haar rauw eten, mits goed geschild. Ook in de Aziatische keuken wordt ze gegeten; vandaar dat we haar in Nederland kunnen kopen in de toko. Mocht U nog in de gelukkige omstandigheid verkeren een toko te kunnen vinden. Ik verwerkte de jicama in een groentecurry met bloemkool en aardappel en in een verse fruitsalade. In een groentecurry komt ze, mijns inziens, niet goed tot haar recht. De knol blijft tamelijk hard waardoor je de indruk krijgt een rauw gebleven aardappel te eten. Niet echt een succes dus. In de fruitsalade is ze echter heerlijk. Maak een tropische fruitsalade met citrusvruchten, ananas en watermeloen. Voeg de geschilde en in blokjes gesneden jicama toe en eet smakelijk. Jullie ook, Dirk en Albert!