Groene linzensoep met bruine boter

Koken heeft een heel andere vorm gekregen sinds ik een grote afleider in klein formaat thuis heb: mijn tien weken oude dochter. Zij bepaalt wanneer ik tijd heb om te koken en wanneer ik mijn beslag in de kom moet laten liggen, mijn mixers aan de wilgen moet hangen en háár moet voeden. Zaterdagochtend probeerde ik een tarte tatin te bakken met peren en Parmezaanse kaas. Ik had het meel al afgewogen, de tijmblaadjes van de takjes gehaald en was de Parmezaanse kaas aan het schaven toen mijn dochter onbedaarlijk begon te huilen. Uiteindelijk duurde het tot zondagavond tot ik de tarte tatin af had. Op zondagochtend maakte ik het deeg en in plaats van een koeltijd van een half uur, lag het deeg meer dan acht uur in de koelkast. Het spreekt voor zich dat het deeg veel te hard was geworden en ik het eerst moest verwarmen (ik heb het even in de voorverwarmde oven gelegd) voordat ik het kon uitrollen. Het schillen van de peren geschiedde in vier etappes. Eén peer per hazeslaapje. Het koken komt nu dus met extra uitdagingen. Als ik er zo over nadenk, is het leven eigenlijk iets geworden wat tussen de voedingen door gebeurt. Dat klinkt dramatischer dan het is en het deert mij geenszins. Mijn nieuw verworven geluk is zo onmetelijk groot. Ook dit blog kwam in etappes tot stand!

Mijn dochter is, net als ik, een tamelijk hongerig mensje. Aangezien zij veel honger heeft moet ook ik goed eten. Zo houd ik mij althans voor. Elk excuus om te eten is wel aan mij besteed. Aan de andere kant ben ik ijdel genoeg om niet te willen eindigen als iets te dikke moeder in mom jeans met het haar kort geknipt omdat dat “zo lekker makkelijk is”. Ik probeer dus een balans te vinden tussen mijn roomboter-taartjes-chocolade-Franse kaasjes verslaving en mijn liefde voor al wat groeit en bloeit. Ik eet gelukkig heel erg graag groenten en fruit. Fruit graag in een taartje maar ook in de yoghurt. Groenten op elk moment van de dag. Het is dus niet moeilijk om dagelijks een vegetarisch gerecht te bedenken. Mijn naam Eva staat immers voor Ethisch vegetarisch alternatief (zo begrijp ik als ik het Google). De vooronderstelling dat vegetarisch altijd ethisch is lijkt mij onjuist. Pas wanneer je biologisch eet kun je deze claim waarmaken. Of ben ik nu te streng?

Voor vandaag heb ik een linzensoep die ik vrijdagmiddag voor het eerst maakte. Ik at hem voor de lunch maar je kunt hem ook als avondmaaltijd beschouwen wanneer je er nog wat bij maakt. Misschien een lekkere frittata met geitenkaas, spinazie en munt?

2 el ongezouten boter
1 grote ui, gesnipperd
3 tenen knoflook, fijngesneden
½ tl gedroogde rode peper
1.3 liter groentebouillon (1 liter en 300 ml.)
300 gr groene linzen
3 el ongezouten boter
1 el kerriepoeder
125 ml kokosmelk
een mespunt fijn zeezout
eventueel: een bosje bieslook, fijngehakt
extra benodigdheden: een staafmixer

Bak in een grote soeppan de twee eetlepels boter, de ui, de knoflook en de rode peper totdat de ui een beetje zacht begint te worden. Roer regelmatig even in de pan. Dit duurt een paar minuten.

Voeg de bouillon en de linzen toe, en laat, met een deksel op de pan, de soep pruttelen totdat de linzen zacht zijn. Dit duurt gewoonlijk een minuut of dertig maar het kan ook langer duren (soms zelfs vijftig minuten).

In de tussentijd maak je een bruine boter door 3 eetlepels boter te verwarmen in een klein steelpannetje. Laat de boter bruin worden. Wanneer de boter een beetje nootachtig gaat ruiken, voeg je het kerriepoeder toe. Roer nog een minuut door elkaar totdat het lekker begint te geuren.

Wanneer de linzen gaar zijn, haal je de pan van het vuur, roer je er de kokosmelk en een beetje zout door en pureer je de soep met een staafmixer. Je kunt ervoor kiezen de soep helemaal glad te pureren maar ik heb de linzen tamelijk intact gehouden. Roer de helft van de bruine boter door de soep.

Serveer de soep in een kom met wat extra bruine boter en eventueel wat bieslook.